Voordat we te maken kregen met de coronacrisis was duurzame inzetbaarheid en vitaliteit van medewerkers binnen de zorg al een hot item. De activiteiten waren dan meestal gericht op het gezond houden van de groeiende groep 50-plussers, die door een stijgende pensioenleeftijd langer moet doorwerken. Maar nu gaat het ook om de gezondheid van jongere medewerkers en het behouden van waardevolle zorgprofessionals. Daarbij komt dat ook de economische gezondheid van organisaties een grotere rol gaat spelen. Dat verouderde manieren van denken en doen niet alleen ongezond zijn voor mensen, maar ook voor hun (werk)wereld, is in veel vergrijzende organisaties een blinde vlek. En dan wordt het lastig om het op te lossen.
HOE HERKEN JE VEROUDERD DENKEN EN DOEN?
Onze manieren van denken en doen hebben net als voedingsmiddelen een bepaalde houdbaarheidsdatum. Na deze houdbaarheidsdatum wordt het herhalen van onze vastgeroeste patronen steeds ongezonder voor mensen en voor hun omgeving. Veel crisissen worden veroorzaakt door gedrag dat gewoonweg niet meer past in deze tijd. Het herhalen van gedateerde routines voelt aan als een dood spoor: er treedt steeds meer verlies van werkenergie op, bij alle betrokkenen, van jong tot oud. Het versuft. Organisaties of teams met veel verouderde sociale processen hebben een lage energie. Iedereen heeft er last van, ook patiënten en cliënten. Dat gebeurt onbewust en haast vanzelf terwijl niemand het eigenlijk wil.
Oudere generaties hebben dus de neiging om routines in denken en doen onbewust te herhalen, ook de verouderde. In de meeste organisaties zijn de oudere generaties de grootst vertegenwoordigde groep. De jongeren brengen een nieuwe manier van doen en denken met zich mee, die de gedateerde processen kunnen verfrissen. Dit is een natuurlijk – en gewenst - proces. De jongste generaties worden echter steeds kleiner. In 85% van de Nederlandse organisaties zet deze vergrijzing de komende decennia flink door. Vooral daar is het een uitdaging om verouderde manieren van denken en doen achterwege te laten en ruimte en steun te geven aan het nieuwe en eigentijdse. In het belang van iedereen, inclusief de omgeving. Een nieuwe aanpak is namelijk iets waar alle generaties een hoop nieuwe werkenergie van krijgen.
Energieslurpende en verouderde sociale processen die door jong (en oud) vaak worden genoemd zijn:
- Top down-besluiten en opgelegde veranderingen;
- Polderachtig vergaderen: vergaderen met een grote groep waarbij iedereen zijn of haar zegje mag doen;
- Bureaucratie: zoals het invullen van nutteloze lijstjes, waar niemand iets mee doet en protocollen die voorschrijven wat je precies moet doen;
- Gesloten, afstandelijk en hiërarchisch gedrag;
- Trage en niet werkende IT-systemen, die meestal via verouderde besluitvorming zijn ingevoerd.
HOE STIMULEER JE ALS ORGANISATIE EEN NATUURLIJKE UPDATE VAN PROCESSEN?
De stappen die leiden van verouderd naar eigentijds denken en doen kun je samen in beeld brengen. Het gevoel dat je samen deze beweging maakt is een energizer. Die energie heb je nodig om door te pakken. Vooral bij diepgewortelde sociale processen kan dat lastig zijn. Niet omdat bijvoorbeeld de oudste generatie dat niet wil, maar het vraagt nogal wat van ze om soms vastgeroeste gewoontes achterwege te laten.
De jongste generatie, die fris binnenkomt, signaleert snel en accuraat verouderde sociale processen. Zij zien dus ook waar de oudere generaties hun werkenergie bij verliezen. Deze kwaliteit van de jongste generaties kan gericht worden ingezet. Het daadwerkelijk vernieuwen van gedateerd denken en doen lukt echter alleen met de actieve steun van senior collega’s.
Wil je weten hoe je verschillende generaties bij elkaar brengt, plan dan een vrijblijvend consult in met één van ons en we helpen je verder.
