De sfeer in het team van Sanne, teamleider bij een zorgorganisatie voor ouderen, was de laatste tijd wat vlak geworden. De werkdruk bleef hoog, er veranderde veel in beleid en digitale registraties, en iedereen deed vooral zijn best om “het draaiende te houden”.
De betrokkenheid was er nog, maar de energie ontbrak.
Toen Sanne hoorde over de kampvuur-sessies van TC2, besloot ze het te proberen.
Niet als formeel overleg, maar als moment van rust. Een plek om even uit de dagelijkse hectiek te stappen en samen te praten over wat er echt speelde.
De sessie begon eenvoudig. Stoelen in een kring, koffie erbij. Geen agenda, geen notulen.
Alleen één vraag van Sanne:
“We staan als team voor veel veranderingen. Wat hebben jullie nodig om samen met vertrouwen verder te gaan?”
Er viel even stilte, niet ongemakkelijk, maar nadenkend. Langzaam kwamen de reacties op gang.
Eerst voorzichtig: over werkdruk, onduidelijkheid en het gevoel dat besluiten “van bovenaf” kwamen. Daarna opener: over wat ze zelf zouden willen veranderen, en hoe ze elkaar daarin konden ondersteunen.
Wat Sanne opviel, was hoe snel het gesprek verschoof van frustratie naar ideeën. Een verzorgende opperde om de roosterplanning samen beter af te stemmen. Een collega van de nachtdienst stelde voor om successen vaker te delen, “ook de kleine dingen”. Anderen gaven aan dat ze behoefte hadden aan meer helderheid over prioriteiten.
Sanne merkte dat ze niet alles hoefde op te lossen, alleen ruimte hoefde te geven. Door de vraag open te laten, kwam het eigenaarschap vanzelf bij het team te liggen. Er ontstond iets wat ze lang had gemist: energie en verbinding.
De kracht van de sessie zat niet in grote besluiten, maar in de toon. Iedereen sprak eerlijk, zonder oordeel. Sanne deelde ook haar eigen onzekerheden over de veranderingen die op haar afkwamen. Niet om steun te zoeken, maar om transparant te zijn.
“Ik heb ook niet op alles een antwoord,” zei ze.
“Maar ik geloof dat we samen betere keuzes kunnen maken als we blijven praten.”
Dat bleek precies wat het team nodig had: een leider die niet alles weet, maar wel durft te luisteren.
In de weken daarna pakte het team kleine verbeteringen op. Er kwam een gezamenlijk roosteroverzicht, een moment aan het eind van de week om successen te delen, en meer overleg over wat belangrijk is voor de cliënten. De energie kwam langzaam terug.
Wat begon als een experiment, werd een nieuw ritueel: eens per maand rond het ‘kampvuur’.
Niet om te evalueren, maar om te delen wat goed gaat, wat lastig is, en wat beter kan.
De gesprekken zorgen nog steeds voor helderheid, vertrouwen en rust.
Vertrouwen groeit niet van de ene dag op de andere maar het begint wél met één vraag: de bereidheid om het gesprek open te voeren. Kampvuur-sessies brengen teams terug naar de basis: luisteren, begrijpen en samen bouwen.
Zoals één van de deelnemers zei:
“Het was fijn om niet te hoeven presteren, maar gewoon te mogen praten. We gingen als collega’s naar binnen, en kwamen als team weer naar buiten.”
Bij TC2 gebruiken we kampvuur-sessies als startpunt voor verandering. Ze helpen teams om op een andere manier met elkaar in gesprek te gaan met openheid, nieuwsgierigheid en eigenaarschap als rode draad.
“Kwetsbaarheid is geen risico, maar een uitnodiging tot vertrouwen.”
De inzichten in dit artikel zijn gebaseerd op internationaal onderzoek naar vertrouwen, leiderschap en psychologische veiligheid.
De toekomst van leiderschap is kwetsbaar én transparant
Zo maak je kwetsbaarheid en transparantie werkbaar in je team